Wat een schrik afgelopen zondag 24 november toen ik mijn gordijnen open deed en Gerarda zag liggen in de paddock. Dat doet ze eigenlijk nooit. Toen ik bij haar kwam ademde ze onregelmatig. Heb haar laten opstaan en lopen. Ze had moeite met ontlasten. Niet geaarzeld en meteen de dierenarts gebeld. Die was er binnen 20 minuten en constateerde een alarmerende hoge hartslag van 90 (normaal rond 40). Hij heeft verder onderzocht pijnstilling en verslappers voor de darmen gegeven en meteen het contact met paardenkliniek Emmeloord gelegd. Een uur later waren we daar. Na allerlei onderzoeken hebben ze haar opgenomen om onder controle te houden. Mogelijk zou ik midden in de nacht gebeld kunnen worden, omdat er onmiddellijke actie nodig zou zijn. Het telefoontje bleef gelukkig uit en met de uitslagen van de onderzoeken dachten ze aan een zandkoliek en de behandeling was daar ook naar. Hartslag was weer normaal. Bloeduitslagen waren gunstig aan het verbeteren. Ze hielden haar nog daar om direct te kunnen handelen als dat nodig was. Dinsdag eigen hooi mee voor haar. Daar was ze heel blij mee en begon direct te eten. Woensdagmorgen kwam het verlossende telefoontje dat ze naar huis mocht gaan. Wat hebben we in een roller coaster gezeten en tussen hoop en wanhoop geleefd. Wat ben ik dankbaar dat ze er goed uitgekomen is. 14 jaar is nog veel te jong om dood te gaan. Ze heeft nog zoveel te doen in het aardse in het helen van mensen. Haar moeder Sophie is helaas veel te vroeg gegaan door een gekantelde darm. Zij was nog maar 8 jaar oud. En moeder van de toen 2,5 maand oude Roos. De kudde, Gold en Roos en Gerarda, heeft weer de rust terug nu ieder z’n eigen plek weer heeft ingenomen. Oh wat hou ik van ze!